Gdy dzień nadchodzi nad Jasielską Ziemię,
Wywodzi z mroku rodzinne pejzaże;
Tu dom twój, Szkoła, potęga zwyczajów,
Więc wraca pamięć jak ptak z ciepłych krajów.
Gdy dzień nadchodzi nad Jasielską Ziemię,
Gdy mgła o świcie w dolinach się ściele,
Niesie nam z sobą światło Łukasiewicz.
On nam patronem, on nauczycielem.
Gdy dzień nadchodzi nad Jasielską Ziemię,
Choć nie wiadomo jeszcze, co przyniesie,
Choć miesza się z przeszłością lepsza przyszłość,
Ty wiesz na pewno, że to Twoje miejsce.
Gdy dzień nadchodzi nad Jasielską Ziemię,
A czas, jak rzeka, płynie obojętnie,
Znów stara lampa w nas roznieci płomień,
By nas utwierdzić w tym, co trwa niezłomnie.