| |
|
Rodzicami chrzestnymi byli Franciszek Skwirzyński, administrator dóbr Niziny, Barbara Salmonowa, Mikołaj Salmon referent dominium oraz Emilianna Łukasiewicz panna. Ojciec Ignacego, ubogi szlachcic brał udział w insurekcji kościuszkowskiej. Po upadku powstania przeniósł się z rodzinnej ziemi płockiej do Galicji. Najpierw był oficjalistą dworskim w Dynowie i Chorzelewie, następnie w 1817 roku objął w dzierżawę wieś Zaduszniki. W domu rodzinnym panowała serdeczna, patriotyczna atmosfera. Jego pierwszym nauczycielem był Woysym-Antoniewicz - pułkownik w stanie spoczynku wojsk polskich, który był rezydentem w majątku ojca. w 1830 roku Łukasiewiczowie odsprzedali Zaduszniki Michałowi Skórnickiemu i przenieśli się do Rzeszowa, co było spowodowane koniecznością leczenia ojca, którego stan zdrowia się pogarszał. Zakupili kamienicę czynszową, z której dochód ledwo wystarczał na skromne życie.
Ciężka sytuacja materialna rodziny, po śmierci ojca, zmusiła Ignacego do przerwania nauki. Zdecydowano, że na studia prawnicze pójdzie starszy brat - Franciszek a Ignacy zdobędzie zawód. Posiadał na tyle wiedzy i znajomości z łaciny i języka niemieckiego, że mógł od 27 czerwca 1836 roku rozpocząć praktykę aptekarską w Łańcucie u Antoniego Swobody. Praktyka ta przebiegała spokojnie, pracodawca określał go jako „człowieka czynnego i porządnego, a przy tym przywiązanego do domu”. Tu też nawiązał kontakt z Antonim Tarłowskim-kontrolerem z fabryki Potockich, który był członkiem tajnej organizacji niepodległościowej Sprzysiężenie Demokratów Polskich. Miało ono charakter umiarkowany, nastawiało się na działalność organizatorską, oświatową i pedagogiczną. W 1840 roku aresztowano Tarłowskiego. Młodemu wiekowi i brakowi obciążającego materiału zawdzięczał Łukasiewicz, że skończyło się na protokolarnym przesłuchaniu i odnotowaniu go w aktach policyjnych jako „podejrzanego politycznie”. Po 4 latach pracy przystąpił do egzaminu tyrocynalnego, który obejmował znajomość receptury, bezbłędne odczytywanie recept, tłumaczenie farmakognacji, chemię farmaceutyczną, analizę chemiczną prostych związków oraz wiadomości z praktycznej farmacji i ustawodawstwa. Po zdaniu egzaminu przed Gremium Aptekarskim Obwodowym w Rzeszowie, awansował na pomocnika aptekarskiego. Powrócił do apteki łańcuckiej jako pomocnik i pracował tam jeszcze 14 miesięcy.
Rozprowadzał wśród nich m.in. „Księgi narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego” Mickiewicza, „Psalmy przyszłości” Krasińskiego, i in. Wybuch powstania w Rzeszowie planowano na połowę lutego. 17 lutego 1846 roku na bal fantowy mieli przybyć uczestnicy powstania i przemycić broń palną, aby za kilka dni zaatakować koszary. Jednak tego dnia do miasta wkroczyły silne oddziały wojska, zakazano balu, a szlachtę wyłapywano i częściowo aresztowano. 19 lutego aresztowano także I. Łukasiewicza. Od początku przesłuchań przyjął taktykę zaprzeczania wszystkiemu, był opanowany, na wszystko miał logiczną odpowiedź, zgodnie z zeznaniami innych przesłuchiwanych, co wskazuje iż licząc się z możliwością aresztowania z góry uzgodnili zeznania. Władze rzeszowskie uznając go za uciążliwego, sprytnego i wytrzymałego przestępcę przekazały 8 maja 1847 roku do osławionego więzienia „karmelitańskiego” we Lwowie. Jednak z braku dowodów sąd umorzył śledztwo. 27 grudnia 1847 roku wypuszczono Łukasiewicza na wolność z obowiązkiem stałego zamieszkania we Lwowie i meldowania się w sądzie w razie wezwania, oraz roztoczono nad nim nadzór policyjny. Zamieszkał u brata Franciszka, urzędnika magistrackiego we Lwowie. Dopiero po 8 miesiącach 15 sierpnia 1848 roku został przyjęty na pomocnika aptekarskiego do „Apteki pod Złotą Gwiazdą”, należącej do Piotra Mikolascha.
Fakt, iż Łukasiewicz został pracownikiem tej apteki, było dużym sukcesem osobistym i zawodowym. Z relacji Anczyca wiemy, że Mikolasch „ poznawszy jego zdolności i wykształcenie fachowe, bardzo go polubił i do różnych badań analitycznych pod swoim okiem wprawiał. ”Okres pracy w tej aptece minął Łukasiewiczowi bardzo pracowicie. W 1850 roku rozpoczął pisanie almanachu różnych recept, metod analitycznych, przepisów preparatyki farmaceutycznej, z którymi się w życiu spotkał. Jest to 274-stronicowy zeszyt zatytułowany „Manuscript”, ułożony alfabetycznie, według początkowych liter poszczególnych przepisów (125 recept spisanych wyłącznie po łacinie i niemiecku, w nowoczesnym oznaczeniu wagowym). Znajdowały się tam obok przepisów na sporządzanie maści, plastrów, przepisy na otrzymywanie chemikaliów stosowanych w lecznictwie, a także na atramenty, lakiery, pokosty, kity, sztuczne ognie, kredki do ust, wody na porost włosów, a nawet na produkcję czekolady. „Manuscript ”wskazuje na wielość zainteresowań zawodowych Łukasiewicza, co świadczy o solidnym pojmowaniu swej pracy. Jednak z wykształceniem jakie posiadał, mógł być tylko pomocnikiem aptekarskim, musiał ukończyć uniwersytecki dwuletni kurs farmacji. Najbliżej miał do Krakowa. Starania o pozwolenie na opuszczenie Lwowa i podjęcie studiów rozpoczął zaraz po rozpoczęciu pracy u Mikolascha, ale z uwagi na jego przeszłość polityczną gubernator lwowski odmówił. W liście do Ministra Oświaty i Wyznań w Wiedniu napisał: „jak z załączonego świadectwa wystawionego przez wysoce szanownego lwowskiego aptekarza i prezesa Gremium Aptekarzy Lwowskich Piotra Mikolascha wynika, podczas mej aptecznej pracy poświęcałem się stale studiom chemii i farmakognozji i także w tej dziedzinie otrzymywałem nauki ze strony wspomnianego aptekarza”. Dopiero dzięki poręce Mikolascha otrzymał paszport do Krakowa. 15 września 1850 roku ukończył pracę w aptece i przeniósł się do Krakowa, gdzie na wydziale filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, przy którym działało dwuletnie studium farmaceutyczne, rozpoczął studia. Dwuletni kurs uprawniający do egzaminu magisterskiego i dalszego awansu zawodowego, obejmował botanikę z mikologią, zoologię, mineralogię, naukę o skałach, petrografię, fizykę doświadczalną oraz wybrane działy fizyki ogólnej, chemię ogólną, farmaceutyczną nieorganiczną i organiczną, lekarską, sądową i farmakognozję (nauka o surowcach leczniczych). Pierwszy rok studiów zaliczył uzyskując oceny udziału w wykładach jako „pilnie ”lub „bardzo pilnie”. Tak opisuje go kolega ze studiów Anczyc: „...poznaliśmy go jako jednego z najzdolniejszych i najpilniejszych uczniów i najlepszego kolegę. Pracował on usilnie, a mniej zdolnym kolegom ułatwiał naukę prywatnymi, bezinteresownymi wykładami! Nie było jeszcze wówczas takiego mnóstwa stypendiów, ...drogą ciernistą niedostatku większa część przebijała się naprzód, a w ostatniej potrzebie kolega kolegę ratował. Łukasiewicz był jednym z najpierwszych w tym względzie i ostatnim groszem dzielił się z potrzebującymi, a że sam nie oglądał się na siebie, więc w końcu pierwszego roku kursów farmaceutycznych sam znalazł się w tak krytycznym położeniu, że nawet przerwał studia.”
|
 |  | |
 |  |
 |
 | ||
Ignacy Łukasiewicz przyszedł na świat na ziemi rzeszowskiej, w małej galicyjskiej wiosce Zaduszniki w obwodzie tarnowskim 8 marca 1822r. Był jednym z kilkorga dzieci Józefa Łukasiewicza i Apolonii ze Świetlików. Otrzymał na chrzcie imiona Jan Boży Józef Ignacy.
6 października 1841 roku przeniósł się do apteki obwodowej mgra Edwarda Hübla w Rzeszowie. Praca w tej aptece dała mu możliwość pogłębiania wiedzy fachowej. W tym okresie nawiązał współpracę z Edwardem Dembowskim, który zaprzysiągł go jako rejonowego agenta Centralizacji Towarzystwa Demokratycznego Polskiego na Rzeszów i Łańcut oraz zobowiązał do przygotowania powstania w Rzeszowie i okolicy.
Apteka była doskonałym punktem kontaktowym, jej umeblowanie nadawało się do ukrywania w szufladach i różnych schowkach zakazanej literatury. Łukasiewicz posiadał osobiste kontakty z mieszczaństwem i urzędnikami Rzeszowa, Łańcuta, Leżajska a także wśród niższego personelu okolicznych majątków ziemskich. w samym Rzeszowie znalazł ludzi oddanych wśród gimnazjalistów, rzemieślników, subiektów sklepowych, urzędników.
